DOSTUMA

Bugün çok ağladım, gözlerim biber dökmüş gibi, keyfim yok,
dinle söylüyorum sebebini…

09.Mayıs.2009 saat 16:00 / Cumartesi
Ortaköy’deyim,

Hani bana yolunu senin öğrettiğin.

Gelirken buraya, beraber gittiğimiz yerlerin

Mesela; Feriye, Çırağan... önlerinden geçtim

Kim bilir buradan belki Bebek’e de geçerim

Bugün bir şey fark ettim:

Geç mi kaldım, çoktan mı bilmeliydim,

görmezlikten ve anlamazlıktan gelmiş olabilir miyim?

Yerin bomboş kalmış, dolduramamışım o kara deliği...

Dostluk değil hiç biri yaşadıklarımın

arkadaşlık diye bir şey sanırım sadece...

Bir tek senmişsin

Bunlar değil özlediğim

Öylesine, ayda 1-2 kere toplu buluşmalar, sınırlı sohbetler,
hal hatır sormadan geçebilen günler, haftalar...

İstediğinde; belki sadece bir sevinci
ya da kederi, hayatı be sadece, hayatı paylaşmak için ihtiyaç duyduğunda
ve belki sırf özlediğin için sebepsiz...
geceymiş - sabahmış bakmadan, saatsiz telefon edememeler,
'geçiyordum' deyip kapısını çalamamalar...
Bu değil benim dostluktan bildiğim

İdare ediyoruz işte

Sıradan, öylesine

Ben bunu hiç sevemedim.

Diyorum ki vazgeçsem mi hepsinden?

...ya yalnız kalırsam ama?

Oysa şimdi ne ki?

Zaten yalnızım, kalabalıklar nafile...
ruhumu tamamlamadıktan sonra hiç biri
vakitleri geçirmek için mi sadece?

Yok mu arkadaşlarım?

Var tabii... saydım 10 -12 kişi,
eklerim 2-3 daha belki ama, düşünüyorum :
Bugün bir kişi bile bulamadım o 10’ların içinden
“hadi, benimle gelsene” diyeceğim

Eminim hepsi bir yerlerde, çoktan yaptılar planlarını

Ya da kös kös oturuyorlar yoksa onlar da benimle aynı halde mi?

Ne ses, ne soluk

Kime ne diyeceğim

Hata bende mi acaba?

Yanlış mı yaptım ben de bir şeyleri,

Neden başaramadık şimdikilerle?
Ama biliyorum, bulduğumu anlasaydım yine verirdim kendimi;
hesapsız-saymadan-ölçmeden-biçmeden...

Seninle olan zamanları hatırladım hep bugün

Ne kadar da çok şey yapmışız...
Öğrendiğim diğer şeyler gibi

Ne kadar çok yeri de seninle öğrenmişim

Bebek, Etiler, Ortaköy... yani Emirgan'a kadar sahil işte

Bebek Bar, Bebek Kahve, Rumelihisar İskele Restoran

Ortaköy başlı başına bir mekân zaten

Bodrum sonra... o tatilleri nasıl unuturum;
Torba’yı çok severdin

Türkbükü’ne, Ortakent’e de giderdik.
90'ların başıydı...

O zamanlar Gölköy, Gölköy’dü Türkbükü de Türkbükü

Cılkı çıkmamıştı daha o güzelliklerin

Moda’ya taşınınca sen

Bu yakalı olduk beraber

Moda, Bahariye, Kalamış, Fenerbahçe

Her hafta sonu neredeyse buluşurduk

O beklediğin aramayıp, gelmeyince imdadına ben yetişirdim

Sinemalar, gezmeler Beyoğlu’nu unutuyordum bak az kalsın

Beşiktaş’taki gümüşçün duruyor mu acaba bakmayı
hiç akıl edemedim

Daha kim bilir neler şimdi hatırlayamadığım?

Yıldız Parkı

Ak Merkez ikinci adresimizdi bir ara

Ben seni nasıl kaybettim?

Sadece DOSTLUKTU yaşadığımız bizim

Birbirimizi HER HALİMİZ ve HER ŞEYİMİZLE kabul etmiş, sevmiştik

Sadece sıcak sohbetlere, gülen yüzlerimiz içinde gülen bir çift gözle

Bir anlayışlı dinleyendi beklentimiz
bakmadan "kaç kere o kaç kere ben...?"
Ne sen düşünürdün ne de ben aklıma getirirdim
"o yapsın, ben mi arayacağım, hep niye ben"leri...
"fedakarım, enayi miyim, bencil" yoktu bizim sözlüğümüzde
bize göre olması gerekendi her şey kendi akışında...

Eksik zamanlarımızı tamamlayan iki yürektik işte

Senin o hayırsız, seni çok üzen sevgilin

Benim yaralı, iyileşmeye çalışan yüreğim

Birbirimizle birbirimizi tedavi ediyorduk bilirim DOSTTUK biz…

Bugün ağlamaktan yanıyor gözlerim

Yokluğunu hiç bu kadar derin hissetmemiştim
Şimdi asla ulaşamayacağım, sesimi duyuramayacağım bir sonsuzluktasın...

Dilerim hissediyorsun sen de oralarda bir yerlerden hislerimi...

Yerin rahattır dilerim

Ve dilerim beni AFFETTİN!!!…